الف) مقدمه
روش لوری یکی از متداولترین و قدیمی ترین روشهای اندازه گیری غلظت پروتئین تام در یک محلول است که در سال 1951 توسط الیور لوری ارایه گردیده است. روش لوری مشابه روش بیوره بوده، با این تفاوت که مراحل، معرف ها و و حساسیت تشخیصی روش لوری بیشتر است. در این روش ابتدا در محیط قلیایی، پروتئین با سولفات مس و تارتارات واکنش داده و کمپلکسی را با چهار پیوند پپتیدی تشکیل می دهد. در مرحله بعد، کمپلکس تشکیل شده به همراه زنجیره جانبی اسیدهای آمینه تیروزین، تریپتوفان و تاحدودی سیستئین با معرف فولین (فسفومولبیدیک/فسفوتنگستیک اسید) واکنش داده و باعث احیای آن و تولید رنگ آبی تیره در محدوده 650 و 750 نانومتر می گردد. حد تشخیص روش لوری بین 100-5 میکروگرم می باشد.
مانند سایر روش های سنجش غلطت پروتئینی، تغییر رنگ حاصله تحت تاثیر ترکیبات موجود در بافر نمونه است. یونهای پتاسیم، منیزیم، آمونیوم،EDTA، Tris-HCl، عوامل احیا کننده، غلظت بالای دترجنت ها و کربوهیدراتها از عوامل مداخله گر با روش لوری محسوب می شوند.
غلظت پروتئین عموما به کمک استانداردهای متداول پروتئینی تعیین و گزارش می شود در این کیت از آلبومین سرمی گاو (BSA) به عنوان پروتئین استاندارد استفاده شده است. منحنی سری رقت های BSA با غلظت های معلوم ترسیم می گردد سپس غلظت پروتئین مجهول بر اساس منحنی استاندارد مشخص می گردد.
ب) محتویات کیت
ج) نگهداری
محتویات کیت بجز BSA (20-) در یخچال نگهداری گردد.
با کلیک بر روی دکمه مقابل می‌توانید دستور العمل‌های مربوط به این محصول را مطالعه کنید مشاهده دستور العمل‌ها
